تا گـریـه بر حسین تــمنای خلـقت است            بـین من و تــمـام مـلائـك رقـابـت است

نـزدیك می كـند دل ما را به هـم حسیــن             این اشك روضه نیست، كه عقد اخوت است

مقبول اگر شده ست نمازی كه خوانده ایم            مهر قبــولیش به خدا مـهـر تربت است

مـا از غــدیـر سیـنـه زن كـربـلا شـدیــم            این دست های رو به خدا دست بیعت است

پیـدا شـدیم هرچه در این راه گــم شدیـم            یعنی فـقـط حـسیـن چـراغ هـدایت است

از دخـل آبروی حـسیـن است خـرج مـا            نوكر برای صاحبش اسباب زحمت است

قرآن و منبر و دوسه خط روضۀ عطش            ساعات خوب هفته همین چند ساعت است

حالا كه بغض، بسته به من راه حرف را            مقتل بخوان كه موقع ذكر مصیبت است

افتاده بود روی زمیــن زیر دست و پــا            شعرم تـمـام می شود اینجا روایت است